Het werk is weer begonnen
Blijf op de hoogte en volg Laurens
16 September 2016 | Kenia, Mumias
Het werk is begonnen
Vorige week is het lesgeven langzaam op gang gekomen. Op de highschool was het plan dat ik regelmatig van klas ga wisselen en dan telkens één hoofdstuk behandel in de lagere klassen of een volledig onderwerp in de bovenbouw. Dat bevalt tot nu toe goed. Ik heb al weer les gegeven in de derde klas waarmee ik vorig jaar het beste contact had. Daarin heb ik een onderwerp besproken dat in Nederland pas in klas 4 bij wiskunde B aan de orde komt maar deze jongens leken het goed te begrijpen. Ze vonden het ook heel prettig om me weer terug te zien. De lessen in de eerste en tweede klassen lopen goed, de leerlingen reageren actief op vragen en in één klas is er een groepje leerlingen dat graag het krijtje hanteert om de klas en mij te laten zien hoe goed ze iets kunnen uitleggen; daar hebben ze meestal ook alle reden toe.
We hebben met de vakgroep wiskunde ook veel tijd besteed aan het nakijken van twee toetsen die de vierdeklassers vlak voor en vlak na de vakantie gemaakt hebben. Ik vond het teleurstellend om te moeten constateren dat de prestaties allerbelabberdst waren, slechter dan ik ooit in een examenklas in Nederland heb meegemaakt. Ook de Keniaanse leraren zijn niet tevreden maar ze zeggen dat het niveau hoger wordt als het examen dichterbij komt … maar het is al over twee maanden. Het lijkt trouwens dat wiskunde nogal negatief afsteekt bij de meeste andere vakken, alleen scheikunde blijft een beetje in de buurt.
Zaterdag ben ik met een groepje collega’s en de leerlingen van het schoolorkest naar een “memorial” (een herdenkingsbijeenkomst ongeveer 40 dagen na een overlijden) voor de vader van de directeur geweest. Daarvoor werden alle collega’s uitgenodigd en ik kreeg de indruk dat er nogal wat zouden gaan, maar het bleken er maar 15 te zijn. Ik werd ervoor gewaarschuwd vooraf niet te veel te eten, want na de herdenkingsdienst zou er volop voedsel en drank zijn; sommige collega’s zouden ook de avond bij het huis van de overledene doorbrengen en de suggestie van dronkenschap werd breed uitgemeten. Daarvan heb ik niets gemerkt want ik ben met de schoolbus mee terug gegaan. De herdenkingsdienst bestond uit een lange eucharistieviering in de openlucht gevolgd door een voordracht (foto 1) over de overledene en een groot aantal toespraken, zowel van kennissen als van functionarissen die een relatie met de onze directeur en zijn broers hadden. Daarna werd de genodigden een lunch aangeboden (foto 2 en 3)Het werd me ook duidelijk dat de directeur, die een flinke woning op het schoolterrein bewoont, de echt grote woning bij zijn ouderlijk huis als zijn echte woning beschouwt. Dat doen Kenianen allemaal als ze zich dat kunnen permitteren: rondom het ouderlijk huis worden woningen voor alle zonen gebouwd en dat blijft hun huis, ook al werken ze op een dagreis daarvandaan en komen ze er slechts sporadisch.
Ik ga elke zondag met de zusters mee naar de kerk. Zondag verscheen aan het einde plotseling een groepje Ugandezen bij het altaar, waarvan de leider vertelde dat het weeskinderen waren zonder enige familie; zij voelden zich gesteund door Kenia dat tenslotte een land zonder intern geweld is. Diezelfde groep verzorgde later een presentatie op St. Judes waarbij alle leerlingen aanwezig waren. De Ugandese kinderen, van ca. 8 tot 16 jaar, voerden een perfect ingestudeerde voorstelling op waarin niet letterlijk gebedeld werd maar wel een situatie werd geschetst van een tekort aan alles (video). Ik kon maar moeilijk bevatten dat de kinderen de voorstelling begonnen met een danklied voor God; het enige dat in hun leven goed is gegaan is wel dat ze in een weeshuis terechtgekomen zijn in plaats van op straat.
Het weer is naar Nederlandse begrippen nog steeds goed: veel zon bij een graad of 27. In tegenstelling tot vorig jaar, toen ik meer dan een maand op regen moest wachten, regent het nu wel bijna dagelijks, meestal rond een uur of vijf en soms komt het water dan met bakken uit de hemel.
Zondag ga ik kijken hoe het project voor het ziekenhuis in Chebukaka (of Chwele) vorm heeft gekregen. Dan hoop ik een goed functionerend ziekenhuis aan te treffen, met het beddengoed dat met geld dat door het Newman College bij elkaar gebracht is
Nog even voor de voetballiefhebbers: zojuist heb ik tijdens het Keniaanse nieuws het doelpunt gezien waarmee Feijenoord Manchester United versloeg!
Foto 1, toneelstuk na de kerkdienst
Foto 2, alles in gereedheid voor een lunch in de openlucht
In de rij voor de maaltijd
Vorige week is het lesgeven langzaam op gang gekomen. Op de highschool was het plan dat ik regelmatig van klas ga wisselen en dan telkens één hoofdstuk behandel in de lagere klassen of een volledig onderwerp in de bovenbouw. Dat bevalt tot nu toe goed. Ik heb al weer les gegeven in de derde klas waarmee ik vorig jaar het beste contact had. Daarin heb ik een onderwerp besproken dat in Nederland pas in klas 4 bij wiskunde B aan de orde komt maar deze jongens leken het goed te begrijpen. Ze vonden het ook heel prettig om me weer terug te zien. De lessen in de eerste en tweede klassen lopen goed, de leerlingen reageren actief op vragen en in één klas is er een groepje leerlingen dat graag het krijtje hanteert om de klas en mij te laten zien hoe goed ze iets kunnen uitleggen; daar hebben ze meestal ook alle reden toe.
We hebben met de vakgroep wiskunde ook veel tijd besteed aan het nakijken van twee toetsen die de vierdeklassers vlak voor en vlak na de vakantie gemaakt hebben. Ik vond het teleurstellend om te moeten constateren dat de prestaties allerbelabberdst waren, slechter dan ik ooit in een examenklas in Nederland heb meegemaakt. Ook de Keniaanse leraren zijn niet tevreden maar ze zeggen dat het niveau hoger wordt als het examen dichterbij komt … maar het is al over twee maanden. Het lijkt trouwens dat wiskunde nogal negatief afsteekt bij de meeste andere vakken, alleen scheikunde blijft een beetje in de buurt.
Zaterdag ben ik met een groepje collega’s en de leerlingen van het schoolorkest naar een “memorial” (een herdenkingsbijeenkomst ongeveer 40 dagen na een overlijden) voor de vader van de directeur geweest. Daarvoor werden alle collega’s uitgenodigd en ik kreeg de indruk dat er nogal wat zouden gaan, maar het bleken er maar 15 te zijn. Ik werd ervoor gewaarschuwd vooraf niet te veel te eten, want na de herdenkingsdienst zou er volop voedsel en drank zijn; sommige collega’s zouden ook de avond bij het huis van de overledene doorbrengen en de suggestie van dronkenschap werd breed uitgemeten. Daarvan heb ik niets gemerkt want ik ben met de schoolbus mee terug gegaan. De herdenkingsdienst bestond uit een lange eucharistieviering in de openlucht gevolgd door een voordracht (foto 1) over de overledene en een groot aantal toespraken, zowel van kennissen als van functionarissen die een relatie met de onze directeur en zijn broers hadden. Daarna werd de genodigden een lunch aangeboden (foto 2 en 3)Het werd me ook duidelijk dat de directeur, die een flinke woning op het schoolterrein bewoont, de echt grote woning bij zijn ouderlijk huis als zijn echte woning beschouwt. Dat doen Kenianen allemaal als ze zich dat kunnen permitteren: rondom het ouderlijk huis worden woningen voor alle zonen gebouwd en dat blijft hun huis, ook al werken ze op een dagreis daarvandaan en komen ze er slechts sporadisch.
Ik ga elke zondag met de zusters mee naar de kerk. Zondag verscheen aan het einde plotseling een groepje Ugandezen bij het altaar, waarvan de leider vertelde dat het weeskinderen waren zonder enige familie; zij voelden zich gesteund door Kenia dat tenslotte een land zonder intern geweld is. Diezelfde groep verzorgde later een presentatie op St. Judes waarbij alle leerlingen aanwezig waren. De Ugandese kinderen, van ca. 8 tot 16 jaar, voerden een perfect ingestudeerde voorstelling op waarin niet letterlijk gebedeld werd maar wel een situatie werd geschetst van een tekort aan alles (video). Ik kon maar moeilijk bevatten dat de kinderen de voorstelling begonnen met een danklied voor God; het enige dat in hun leven goed is gegaan is wel dat ze in een weeshuis terechtgekomen zijn in plaats van op straat.
Het weer is naar Nederlandse begrippen nog steeds goed: veel zon bij een graad of 27. In tegenstelling tot vorig jaar, toen ik meer dan een maand op regen moest wachten, regent het nu wel bijna dagelijks, meestal rond een uur of vijf en soms komt het water dan met bakken uit de hemel.
Zondag ga ik kijken hoe het project voor het ziekenhuis in Chebukaka (of Chwele) vorm heeft gekregen. Dan hoop ik een goed functionerend ziekenhuis aan te treffen, met het beddengoed dat met geld dat door het Newman College bij elkaar gebracht is
Nog even voor de voetballiefhebbers: zojuist heb ik tijdens het Keniaanse nieuws het doelpunt gezien waarmee Feijenoord Manchester United versloeg!
Foto 1, toneelstuk na de kerkdienst
Foto 2, alles in gereedheid voor een lunch in de openlucht
In de rij voor de maaltijd
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
