Bijzonder slot

Op woensdag 26 oktober arriveerde Jennie na een soepele reis in Kisumu, waarna we samen naar Mumias reisden. Daar was het weerzien met een paar oude bekenden (zuster Veronica en zuster Mary) en de kennismaking met de jonge zusters die als leerling op St. Judes verblijven. Jennie was verbaasd over de eenzijdigheid van het voedsel, met name de groente die twee maanden lang twee maal per dag op het menu staat. Op donderdag zijn we samen naar St. Peters Highschool gegaan waar we collega’s ontmoetten, het complex bekeken en met enkele leerlingen spraken. Op vrijdag kwam mijn meest directe collega, Beth, bij ons op bezoek; hoewel de schoolterreinen aan elkaar grenzen was zij nog nooit op St. Judes geweest. Misschien is het ongepast dat een (getrouwde) vrouw bij een man op bezoek gaat. Jennie had babyspulletjes voor haar meegebracht, twee weken geleden heeft Beth haar tweede zoon gekregen. Impressies van het verblijf staan in de foto’s.

Op dinsdag zijn we per busje vertrokken naar Nairobi, min of meer hetzelfde verhaal als mijn heenreis; de reis was weer uren langer dan volgens de planning maar we hebben veel meer van de omgeving gezien. Het einde was rommelig, want het eindpunt van de busreis was een onooglijk, modderig straatje en omdat het al donker was viel oriënteren niet mee. Gelukkig had Bernard, de chauffeur voor de rest van onze reis, ons snel gevonden zodat we na 13 uur in ons luxe hotel aankwamen. Op woensdag begon onze rondreis naar het noorden, de eerste dag was 350 km waarvan 200 over goede weg maar daarna kwam de fourwheeldrive goed tot zijn recht. Intussen veranderde de aard van het landschap langzaam van het groene gebied bij Lake Naivasha in halfdroge savannen. Sommige stukken grond bleken te zijn verkocht aan buitenlanders, die percelen van tientallen vierkante kilometers omheind hebben. Op zo’n terrein leven de dieren die er al waren – olifanten, giraffen, zebra’s, gazelles etc. – in een beperkte vrijheid; de eigenaren van de terreinen hopen op de duur hun investering terug te verdienen aan toerisme. Eenmaal in Maralal aangekomen was het laatste stukje van de rit wel apart, de weg naar onze lodge was afgezet en kennelijk moesten we via een smal paadje langs een diepe afgrond de laatste 300 meter afleggen. Dat was de moeite waard: de lodge was mooi en het uitzicht prachtig.
De volgende dag ging van het halfdroge gebied langzaam over in woestijn. Onderweg passeerden we twee meisjes van een jaar of dertien waarvan een in vrouwenklederdracht; toen we wat beter keken bleek zij haar kind van een half jaar op haar rug te dragen (zie foto 5). Terwijl we vlak bij Lake Turkana wat meer groen verwachtten bleek de oostkant van het meer te bestaan uit brokken zwarte lava. Even later kwamen we bij de grotere stad aan het meer, Lolyangalani, die geheel uit hutten bestaat met vlak buiten de stad de enige voorziening van steen, de basisschool. Aan onderwijs wordt daar grote waarde toegekend terwijl ons niet duidelijk is wat de jongelui er in die regio ooit mee kunnen doen. Het hele gebied bestaat uit zand en stenen met hier en daar wat grassprieten waarmee de geiten zich verbazend goed weten te voeden. Bij een bron bleek dat de herders slechts eens in de drie dagen daarheen hoefden te komen. Onze volgende stap was onverwacht, onze lodge in Kalacha bleek gesloten te zijn voor een verbouwing zodat we 80 km uitweken naar de pastorie van North Horr. De pastoor bleek niet alleen zielenherder maar ook projectontwikkelaar: midden in de woestijn lag bij een bron een mooi zwembad dat zal worden uitgebreid tot een volwaardig conferentiecentrum. Het vervolg versterkte onze indruk van de onherbergzaamheid van zo’n groot gebied, terwijl de lokale bevolking er toch op een simpele manier kan bestaan. Schokkend vonden wij de enorme hoeveelheid zwerfplastic in het gebied; als de paar mensen die daar komen al zo’n troep maken, dan krijgen we extra veel waardering voor het verbod op de gratis plastic tasjes! Midden in de woestijn werden we verrast door en oase, waar herders duizenden dromedarissen lieten drinken. Daarna begon de terugkeer naar de bewoonde wereld met een laatste overnachting in een klein wildreservaat en kwam er een eind aan weer een onvergetelijk avontuur in Kenia.

Foto 1: De personeelskamer op St Peters Boys Highschool
Foto 2: Draadmodellen in de berging bij de vakgroepkamer wiskunde
Foto 3: Een van de vele bordjes met opvoedkundige teksten op de highschool
Foto 4: De markt in Mumias
Foto 5: Een jonge vrouw (meisje) met haar kind op de rug
Foto 6: Vis schoonmaken aan Lake Turkana (en daarna drogen op de hut)
Foto 7: De "skyline" van Lolyangalani
Foto 8: Samburuvrouwen in hun dagelijkse klederdracht
Foto 9: Huizenbouw door vrouwen in de woestijn
Foto 10: Zo veel zwerfplastic, hoe is dat mogelijk