Veel op pad

De afgelopen week stond in het teken van diverse uitstapjes. Het begon dinsdag met een reisje naar Chebukaka, een dorpje tussen Bungoma en Kitale. Daar is het ziekenhuis waarover ik eerder al schreef, en een basisschool gerund door zusters van de congregatie waarbij ik woon. Deze basisschool, die vier jaar geleden werd gesticht, wordt gesteund door een groep mensen in het noorden van Limburg; mijn doel was om nieuwe foto’s en informatie te krijgen om de fondswerving voor de verdere verbetering aan te bevelen. Dat viel wat tegen, ik had al beelden van enkele heel slechte lokalen en een belabberde voorziening voor de kostschoolkinderen, en daar werd te weinig aan toegevoegd: het enige contact met dorpelingen was met twee extreme arme gezinnen terwijl mij divers gezelschap was toegezegd. Er bleek geen water op het schoolterrein te zijn, dat moet 300 m verder bij het ziekenhuis gehaald worden (niet met een tankauto maar gedragen met een tonnetje of met emmers. Behalve de pas gerenoveerde lokalen is alleen de keuken redelijk en het voedsel dat de kinderen krijgen vond ik gewoon in orde (zie foto 1). Een overdekte eetruimte, een personeelskamertje en een kantoortje ontbreken eenvoudigweg.
Positief vond ik de oecumenische instelling van de zusters, waarbij moet worden aangetekend dat ze wel vinden dat het katholieke onderwijs het beste is, o.a. door betere discipline en doordat de kinderen (leren) bidden.

Op donderdag was de nationale viering van Heroes Day. Met een flinke groep van St Judes trokken we naar een groot veld, voorzien van veel partytenten en stoelen. Het begon met een beperkte parade van militairen en burgers, waarna er enkele ongeregelde optredens van toeschouwers waren. Daarna kwam de provinciecommissaris met veel vertoon (politieauto’s voor en achter), een plechtige verwelkoming aan. Vervolgens waren er korte optredens van lokale dansgroepen (opvallend simpel) en scholen; zowel het optreden van onze school (een leuk toneelstukje) als van een basisschool (een fantastische dans) waren uitstekend. Tenslotte werden er veel lange toespraken gehouden.

Vrijdag heb ik Rangala bezocht. In de buurt van dat dorp zijn door Stichting BAJA ruim twintig basisscholen nieuwe lokalen gebouwd. In tegenstelling tot Chebukaka voldoet hier alles aan eenvoudige eisen en kan het onderwijs aan de lokale kinderen prima verlopen..(foto 2). BAJA heeft ook een mooie structuur, drie bestuursleden in Nederland en drie in Kenia.

Voor zaterdag was ik uitgenodigd om de wijding van vijf priesters in Erusui, op drie uur reizen van Mumias, bij te wonen. Ook hier was in de openlucht met partytenten een grote ruimte ingericht, Veel van de aanwezigen waren vrijdag al naar Erusui gereisd en gingen pas op zondag naar huis; er waren bussen uit Mombassa het zuidoosten en uit Turkana in het uiterste noorden. De feestelijke viering ging gepaard met veel zang en dans. Voor Nederlandse begrippen was er een zeer groot aantal priesters aanwezig (zie foto 3). Na afloop werden de nieuwe priesters door hun “fans” zingend en dansend over het terrein gevoerd waarbij bewoners uit Turkana in traditionele klederdracht dansten (foto 4).

Ik mag niet vergeten te vermelden dat er op de highschool een groot verschil is met vorig jaar; er wordt veel minder geslagen, ik heb het maar een of twee keer gezien terwijl het toen meerdere keren per week was. In een dagelijkse briefing riep de adjunct-directeur ook op om voorzichtig te zijn: let er op dat je weet dat sommige leerlingen fysieke klachten hebben waardoor ze geen straf verdienen als ze te laat zijn of dat ze er echt niet tegen kunnen; sla niet als je zelf kwaad bent; als je zo nodig moet slaan, doe dat dan niet publiekelijk. Ook dit laatste is een trendbreuk, vorig jaar maakte ik juist mee dat deze adjunct zelf openbaar strafte.

Tenslotte twee merkwaardige verhalen van een jonge college: hij is katholiek maar eet in principe geen varkensvlees want ergens in de bijbel staat dat dit niet goed is. Hij is ook van plan om zijn collega’s hiervan bewust te maken. Hij vertelde verder dat hij graag binnenkort zou trouwen. Dat lijkt er niet in te zitten want de familie vindt dat daarbij een feest hoort. Dat kost al gauw 1000 euro en dat krijgt hij de eerste jaren niet bij elkaar gespaard: hij verdient 200 euro per maand, daarvan gaat 40 euro naar de afbetaling van de studieschuld, de huur van een eenvoudige woonruimte is 50 euro en na het betalen van de ziektekostenverzekering en belasting blijft er zo’n 30 euro over. Gelukkig kan hij meestal wel op school eten, maar een keertje naar huis reizen betekent dat er die maand al helemaal niets meer over is. Hij ziet op tegen het tienjarenplan.

Dit was de laatste blog uit Mumias Over een weekje vertrekken we naar Turkana en dan verwacht ik geen toegang tot internet te hebben. De afsluiting zal dus half november zijn. Het was uiteraard veel minder spectaculair omdat alles zo’n beetje bekend was maar zeker het hoofddoel, bevestigen dat ik de eerste keer zinvol vond, heb ik zonder enige twijfel bereikt