Huismeester in Kenia
Door: Laurens
Blijf op de hoogte en volg Laurens
15 Februari 2015 | Kenia, Mumias
Huismeester
Mijn mooie paadje (zie foto in de vorige blog) is al verleden tijd! De highschool heeft zo veel nieuwe aanmeldingen dat ze slaapplaatsen tekort komen. Daarom huurt St Peters een zaal - de bibliotheek waar toch geen boeken stonden - om daarin zestig nieuwe leerlingen te laten slapen. Een van de jongens is benoemd tot junior-prefect, er is een vierdeklasser aangesteld als prefect en ik heb de supervisie over het geheel; ik heb het telefoonnummer van het hoofd van de kostschool, moet de toestand in de zaal controleren en contact met de groep houden. Dat werd even tussendoor geregeld toen ik even ging kijken hoe de inrichting verliep. Het is in Kenia vanzelfsprekend dat er ook bewaking voor wordt geregeld, het schijnt dat er aan St Peters wel 15 bewakers werken.
De kennismaking op zondagmorgen was rustig, daarna begonnen de jongens aan hun zondagmorgenroutine: wassen van hun eigen kleding en schoonmaken. Van de zelfstandigheid van deze twaalfjarigen die net aangekomen zijn kunnen onze brugklassers heel wat leren! In geen tijd haalden ze uit de slaapzaal van 70 m2, volgetast met stapelbedden, hun kleren en wasteiltjes en waren in alle rust aan de slag.
Bezoek aan Busia
Aan het begin van deze week heb ik het voornemen gemaakt om echt werk te gaan maken van uitstapjes buiten de directe omgeving van Mumias. Dat vertelde ik de zusters op St Judes en prompt werd er wat geregeld door Zr. Veronica: Zr Mary zou me in de weekends wel langs enkele interessante plaatsen leiden. Toen ik dat de volgende dag aan haar vertelde was haar reactie simpel: maar al mijn weekenden zitten al helemaal vol! Gelukkig bleek Zr Cecily wel over tijd te beschikken. Ze stelde voor naar Busia te gaan, een een stad op de grens met Uganda. De zuster is studente op de secretaresse-opleiding van St Judes en woont bij de twee andere zusters; vandaag hoorde ik dat ze van een andere congregatie is en tijdelijk in Mumias woont. Ze heeft al lang in de bejaardenverzorging gewerkt, waarvan 3 jaar in Engeland.
Busia is een levendige handelsstad, vooral omdat de grens voor voetgangers vaak open is, zo ook vandaag. De vrachtwagens vormen aan weerszijden van de grens een langgerekte chaos, gelukkig is tijd in Afrika relatief. Het opvallendste voor mij was dat de winkels er veel beter uitzien dan in Kenia terwijl de prijzen laag zijn. De twee foto’s moeten daarvan een indruk geven. Daarna bezochten we haar klooster, net buiten de stad. Dit Benedictinessenklooster is van een veel hoger niveau dan de die van de Sisters of Mary. De prikkeldraad op de buitenmuur is vast niet om de zusters binnen te houden. Ook de groentetuin en de varkenshouderij zijn topkwaliteit. Het tehuis voor ouderen die door hun familie verwaarloosd of alleen gelaten zijn, dat ze een eindje verderop beheren, is wel weer simpel. Daar wonen echt versleten oudjes, een paar blinden, eentje zonder voet, een half verlamde, die zich er kennelijk erg thuis voelen en door het goede werk van de zusters weer een beetje leven hebben.
Verder was deze eerste uitstap in weken niet erg indrukwekkend. De regio is ook niet toeristisch zodat ik mijn verwachtingen beter niet te hoog stel.
Valentijn
Op St Judes was er afgelopen week een opgewonden stemming in verband met de naderende Valentijnsdag. Vooral de studenten (20+) leken er het een en ander van te verwachten. Ik hoor zowel van de studenten als de zusters dat ik wel cadeautjes mee moet brengen uit Busia, bijvoorbeeld een zak rode snoepjes. De zusters gaven aan dat ik eigenlijk ook rode of zwarte kleding zou moeten hebben; dat heb maar aan me voorbij laten gaan. Zoals wel vaker bleken ook hier de verwachtingen de werkelijkheid ruimschoots te overtreffen. In elk geval was de zaterdagavond in niets te onderscheiden van elke andere, muziek in de eetzaal tot half elf en dat was het dan.
Basisschoolbezoek
Vorige week zaterdag heb ik met een van de studentes de open dag op de basisschool van haar zoon (12 jaar) bezocht. Dat vond ik een schaamteloze vertoning!
Het begon leuk: de ouders van de kinderen zouden zelf voor de lunch zorgen en daarom gingen we naar het centrum. Om een dik half uur lopen te besparen gingen we per brommer; dat was meer dan veertig jaar geleden.
Terug op de school begon het wachten. We kregen een programma waarop stond dat om 10 uur een algemene informatie zou worden gegeven en vanaf 12 uur was er de gelegenheid om met leraren te spreken (ook in het Keniaanse basisonderwijs heeft men blijkbaar uitsluitend vakleerkrachten) en om 3 uur zou het afgelopen zijn. Maar de algemene informatie begon om half 12! Na het presenteren van de prestaties van de leerlingen van vorig jaar (die inderdaad erg goed waren) werd de ouders ingepeperd dat dit jaar het belangrijkste in het leven van de zoon zou zijn (met een goed resultaat kan toelating tot een betere vo-school worden gerealiseerd) zodat het gezin voor het welslagen daarvan ALLES over moest hebben, inclusief het een jaar tekort doen van alle andere gezinsleden. Vooral de arrogante manier waarop zuster-directrice steeds bleef claimen was stuitend. Zij had natuurlijk sinds haar intreden in het klooster nooit meer iets van armoede aan den lijve ondervonden. Wat zou ik haar graag een jaartje naar een sloppenwijk hebben gestuurd.
Die vertoning duurde tot kwart over twee, inclusief een zeer moeizame verkiezing van de oudervertegenwoordiging omdat niemand wilde, en omdat de deadline toch echt drie uur was, hebben de ouders noch hun kinderen, noch de leerkrachten fatsoenlijk kunnen zien.
Onderwijs: theorie en praktijk
Op maandagmiddag was er op de highschool een voordracht over toetsing en onderwijs door Prof. Obura, kennelijk een autoriteit in Kenia. Ik was onder de indruk van hetgeen hij ons voorhield. Uitspraken zoals “met beloningen bereik je meer dan met straffen”, “met mislukkingen in toetsen kweek je nieuwe mislukkingen, met successen kweek je nieuwe successen” en “toetsen zijn alleen zinvol als je ze snel nakijkt en grondig bespreekt” trof hij naar mijn idee de kern van de zwakke punten in het onderwijs op St. Peters die hij bij observaties had waargenomen. Zeker in de wiskundesectie wordt veel getoetst maar veel meer dan het noteren van de matige resultaten gebeurt er niet mee; in deze visie zijn de uren nakijkwerk niet alleen verspilde tijd, maar zelfs schadelijk. Of de professor met zijn opmerking over straffen ook op lijfstraffen doelde weet ik niet. Het komt regelmatig voor dat een leerling enkele forse klappen met een stok op zijn achterwerk krijgt. Dat is illegaal maar schijnt moeilijk uit te roeien te zijn. Een van de leraressen op St Judes vertelde me dat dit vooral lasting is te vermijden omdat thuis vaak geslagen wordt en een leraar alleen autoriteit kan laten gelden als hij dat beter kan dan de ouders. Op google zijn er onder “caning in education Kenya” aardige artikelen over te vinden.
Mijn klassen
Intussen blijft het lesgeven leuk. Er zijn wel grote verschillen tussen mijn twee klassen: 2N kijkt meer naar wat ik doe dan zelf tot actie te komen, 2B is tot nu toe echt fantastisch. Ook mijn remedial lessen in klas 4 lopen goed en leiden na de les tot interessante gesprekken met die wat oudere leerlingen . Donderdagavond had ik zelfs een uitgebreide conversatie in het Frans met een leerling nadat eerst gevraagd was of ik behalve Nederlands en Engels nog een taal sprak. Ze willen niet alleen weten hoe het er in Nederland aan toegaat maar zeker ook hoe ze er kunnen komen
Daarin staan ze niet alleen, ook diverse leraren hebben me al verteld graag een bezoek aan Nederland te brengen.
De taal
Het Engels dat de Kenianen spreken klinkt erg anders dan het Engels dat ik ken. Sommige woorden worden heel kort uitgesproken (zo begreep ik pas nadat het opgeschreven werd dat iemand “on earth” zei, ik verstond iets als “on ath”, veel andere krijgen een i-achtige klank, bijvoorbeeld in “skills” dat klinkt als “skiels”,met een lange ie. Verder is hun Kiswahili doorspekt met Engelse woorden of (stukken van) Engelse zinnen. Daardoor weet ik soms na een preek die eigenlijk in Kiswahili gaat toch ongeveer waarover het ging. Het valt me verder op zodra we met meer mensen aan het praten zijn er ineens wordt overgeschakeld naar Kiswahili, dat is wel lastig. Behalve deze twee talen zijn er in Kenia zo’n veertig stammentalen, die onderling wel herkend maar niet goed verstaan worden.
We zijn in Mumias hard toe aan de regentijd, het groene gras is in anderhalve maand compleet verdroogd. Volgende week hoop ik de eerste plaatjes van het nieuwe groen te laten zien.
De foto’s tonen een stoffenwinkel in Busia, het benedictinessenklooster (let op het prikkeldraad) en een groepje ouderen
Mijn mooie paadje (zie foto in de vorige blog) is al verleden tijd! De highschool heeft zo veel nieuwe aanmeldingen dat ze slaapplaatsen tekort komen. Daarom huurt St Peters een zaal - de bibliotheek waar toch geen boeken stonden - om daarin zestig nieuwe leerlingen te laten slapen. Een van de jongens is benoemd tot junior-prefect, er is een vierdeklasser aangesteld als prefect en ik heb de supervisie over het geheel; ik heb het telefoonnummer van het hoofd van de kostschool, moet de toestand in de zaal controleren en contact met de groep houden. Dat werd even tussendoor geregeld toen ik even ging kijken hoe de inrichting verliep. Het is in Kenia vanzelfsprekend dat er ook bewaking voor wordt geregeld, het schijnt dat er aan St Peters wel 15 bewakers werken.
De kennismaking op zondagmorgen was rustig, daarna begonnen de jongens aan hun zondagmorgenroutine: wassen van hun eigen kleding en schoonmaken. Van de zelfstandigheid van deze twaalfjarigen die net aangekomen zijn kunnen onze brugklassers heel wat leren! In geen tijd haalden ze uit de slaapzaal van 70 m2, volgetast met stapelbedden, hun kleren en wasteiltjes en waren in alle rust aan de slag.
Bezoek aan Busia
Aan het begin van deze week heb ik het voornemen gemaakt om echt werk te gaan maken van uitstapjes buiten de directe omgeving van Mumias. Dat vertelde ik de zusters op St Judes en prompt werd er wat geregeld door Zr. Veronica: Zr Mary zou me in de weekends wel langs enkele interessante plaatsen leiden. Toen ik dat de volgende dag aan haar vertelde was haar reactie simpel: maar al mijn weekenden zitten al helemaal vol! Gelukkig bleek Zr Cecily wel over tijd te beschikken. Ze stelde voor naar Busia te gaan, een een stad op de grens met Uganda. De zuster is studente op de secretaresse-opleiding van St Judes en woont bij de twee andere zusters; vandaag hoorde ik dat ze van een andere congregatie is en tijdelijk in Mumias woont. Ze heeft al lang in de bejaardenverzorging gewerkt, waarvan 3 jaar in Engeland.
Busia is een levendige handelsstad, vooral omdat de grens voor voetgangers vaak open is, zo ook vandaag. De vrachtwagens vormen aan weerszijden van de grens een langgerekte chaos, gelukkig is tijd in Afrika relatief. Het opvallendste voor mij was dat de winkels er veel beter uitzien dan in Kenia terwijl de prijzen laag zijn. De twee foto’s moeten daarvan een indruk geven. Daarna bezochten we haar klooster, net buiten de stad. Dit Benedictinessenklooster is van een veel hoger niveau dan de die van de Sisters of Mary. De prikkeldraad op de buitenmuur is vast niet om de zusters binnen te houden. Ook de groentetuin en de varkenshouderij zijn topkwaliteit. Het tehuis voor ouderen die door hun familie verwaarloosd of alleen gelaten zijn, dat ze een eindje verderop beheren, is wel weer simpel. Daar wonen echt versleten oudjes, een paar blinden, eentje zonder voet, een half verlamde, die zich er kennelijk erg thuis voelen en door het goede werk van de zusters weer een beetje leven hebben.
Verder was deze eerste uitstap in weken niet erg indrukwekkend. De regio is ook niet toeristisch zodat ik mijn verwachtingen beter niet te hoog stel.
Valentijn
Op St Judes was er afgelopen week een opgewonden stemming in verband met de naderende Valentijnsdag. Vooral de studenten (20+) leken er het een en ander van te verwachten. Ik hoor zowel van de studenten als de zusters dat ik wel cadeautjes mee moet brengen uit Busia, bijvoorbeeld een zak rode snoepjes. De zusters gaven aan dat ik eigenlijk ook rode of zwarte kleding zou moeten hebben; dat heb maar aan me voorbij laten gaan. Zoals wel vaker bleken ook hier de verwachtingen de werkelijkheid ruimschoots te overtreffen. In elk geval was de zaterdagavond in niets te onderscheiden van elke andere, muziek in de eetzaal tot half elf en dat was het dan.
Basisschoolbezoek
Vorige week zaterdag heb ik met een van de studentes de open dag op de basisschool van haar zoon (12 jaar) bezocht. Dat vond ik een schaamteloze vertoning!
Het begon leuk: de ouders van de kinderen zouden zelf voor de lunch zorgen en daarom gingen we naar het centrum. Om een dik half uur lopen te besparen gingen we per brommer; dat was meer dan veertig jaar geleden.
Terug op de school begon het wachten. We kregen een programma waarop stond dat om 10 uur een algemene informatie zou worden gegeven en vanaf 12 uur was er de gelegenheid om met leraren te spreken (ook in het Keniaanse basisonderwijs heeft men blijkbaar uitsluitend vakleerkrachten) en om 3 uur zou het afgelopen zijn. Maar de algemene informatie begon om half 12! Na het presenteren van de prestaties van de leerlingen van vorig jaar (die inderdaad erg goed waren) werd de ouders ingepeperd dat dit jaar het belangrijkste in het leven van de zoon zou zijn (met een goed resultaat kan toelating tot een betere vo-school worden gerealiseerd) zodat het gezin voor het welslagen daarvan ALLES over moest hebben, inclusief het een jaar tekort doen van alle andere gezinsleden. Vooral de arrogante manier waarop zuster-directrice steeds bleef claimen was stuitend. Zij had natuurlijk sinds haar intreden in het klooster nooit meer iets van armoede aan den lijve ondervonden. Wat zou ik haar graag een jaartje naar een sloppenwijk hebben gestuurd.
Die vertoning duurde tot kwart over twee, inclusief een zeer moeizame verkiezing van de oudervertegenwoordiging omdat niemand wilde, en omdat de deadline toch echt drie uur was, hebben de ouders noch hun kinderen, noch de leerkrachten fatsoenlijk kunnen zien.
Onderwijs: theorie en praktijk
Op maandagmiddag was er op de highschool een voordracht over toetsing en onderwijs door Prof. Obura, kennelijk een autoriteit in Kenia. Ik was onder de indruk van hetgeen hij ons voorhield. Uitspraken zoals “met beloningen bereik je meer dan met straffen”, “met mislukkingen in toetsen kweek je nieuwe mislukkingen, met successen kweek je nieuwe successen” en “toetsen zijn alleen zinvol als je ze snel nakijkt en grondig bespreekt” trof hij naar mijn idee de kern van de zwakke punten in het onderwijs op St. Peters die hij bij observaties had waargenomen. Zeker in de wiskundesectie wordt veel getoetst maar veel meer dan het noteren van de matige resultaten gebeurt er niet mee; in deze visie zijn de uren nakijkwerk niet alleen verspilde tijd, maar zelfs schadelijk. Of de professor met zijn opmerking over straffen ook op lijfstraffen doelde weet ik niet. Het komt regelmatig voor dat een leerling enkele forse klappen met een stok op zijn achterwerk krijgt. Dat is illegaal maar schijnt moeilijk uit te roeien te zijn. Een van de leraressen op St Judes vertelde me dat dit vooral lasting is te vermijden omdat thuis vaak geslagen wordt en een leraar alleen autoriteit kan laten gelden als hij dat beter kan dan de ouders. Op google zijn er onder “caning in education Kenya” aardige artikelen over te vinden.
Mijn klassen
Intussen blijft het lesgeven leuk. Er zijn wel grote verschillen tussen mijn twee klassen: 2N kijkt meer naar wat ik doe dan zelf tot actie te komen, 2B is tot nu toe echt fantastisch. Ook mijn remedial lessen in klas 4 lopen goed en leiden na de les tot interessante gesprekken met die wat oudere leerlingen . Donderdagavond had ik zelfs een uitgebreide conversatie in het Frans met een leerling nadat eerst gevraagd was of ik behalve Nederlands en Engels nog een taal sprak. Ze willen niet alleen weten hoe het er in Nederland aan toegaat maar zeker ook hoe ze er kunnen komen
Daarin staan ze niet alleen, ook diverse leraren hebben me al verteld graag een bezoek aan Nederland te brengen.
De taal
Het Engels dat de Kenianen spreken klinkt erg anders dan het Engels dat ik ken. Sommige woorden worden heel kort uitgesproken (zo begreep ik pas nadat het opgeschreven werd dat iemand “on earth” zei, ik verstond iets als “on ath”, veel andere krijgen een i-achtige klank, bijvoorbeeld in “skills” dat klinkt als “skiels”,met een lange ie. Verder is hun Kiswahili doorspekt met Engelse woorden of (stukken van) Engelse zinnen. Daardoor weet ik soms na een preek die eigenlijk in Kiswahili gaat toch ongeveer waarover het ging. Het valt me verder op zodra we met meer mensen aan het praten zijn er ineens wordt overgeschakeld naar Kiswahili, dat is wel lastig. Behalve deze twee talen zijn er in Kenia zo’n veertig stammentalen, die onderling wel herkend maar niet goed verstaan worden.
We zijn in Mumias hard toe aan de regentijd, het groene gras is in anderhalve maand compleet verdroogd. Volgende week hoop ik de eerste plaatjes van het nieuwe groen te laten zien.
De foto’s tonen een stoffenwinkel in Busia, het benedictinessenklooster (let op het prikkeldraad) en een groepje ouderen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
